Όλο κάτι γινόταν και όλο δεν ήξερα γιατί τσακώνονται μεταξύ τους. Ένιωθα τόσο φυλακισμένη. Σαν να ήμουν στην μέση. Σαν να έπρεπε να διαλέξω στρατόπεδο. Κανένας ποτέ δεν μου το ζήτησε να διαλέξω. Εγώ έτσι όμως ένιωθα. . .σαν να έπρεπε. Και δεν ήξερα γιατί. Στην αρχή όλοι την υποστήριξαν και γω μαζί. Είναι φίλη μου. Την αγαπάω. Νοιάζομαι για αυτή. Γενικά νοιάζομαι για τους φίλους μου. Μετά εκείνος...της εναντιώθηκε. Και εκεί είναι που αρχίσαν τα διλήμματα. Μόνο και μόνο επειδή ήταν αυτός. Αν ήταν άλλος δεν θα με ένοιαζε αλλά ήταν ο συγκεκριμένος. Τον οποίο συγκεκριμένο εγώ αγαπάω ξέροντας ότι ποτέ δεν θα γίνει κάτι. Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Με τα στραβά και τα αναποδά της. Δεν αλλάζει. Αλλάξε όμως όταν τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν θέλει να την δει. Εκεί σκάλωσα. Αναρωτήθηκα τι έγινε και τότε μου είπε απλά "Πολλά". Αυτό και τίποτα άλλο. Και περίμενε να καταλάβω? Ίσως κάτι να κατάλαβα... ίσως πάλι όχι. Το θέμα είναι ένα. Ότι τώρα δεν θα διαλέξω. Θα είμαι και με τους δύο. Δεν μπορώ να παρατήσω την φίλη μου για αυτόν και ούτε αυτόν για την φίλη μου. Ήμασταν ωραία παρέα μέχρι που κάποια την χάλασε. Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να της κάνω κάτι για να μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που μας έκανε έτσι. Αλλά βλέπετε είμαι καλός άνθρωπος. Χαζή Έλενα. Πφφφ. Και τώρα βρήκαν όλα να γίνουν που φεύγω. Μακάρι να μπορούσα να τους τα ξαναβρώ (μην νομίζετε, ήταν μόνο φίλοι δεν έτρεχε κάτι άλλο.) Και εκείνη με βοήθησε τόσο πολύ και άλλαξε τόσο πολύ και ο άλλος απέναντι μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αγαπάω κάποιον με τόσα.... "ελλατώματα"? Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Όχι δεν έχει ελλατώματα...βασικά δεν ξέρω. Γενικότερα δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτό το θέμα. Τις τελευταίες μέρες δεν είμαι καθόλου καλά μόνο και μόνο για αυτό. Απλά...δεν έχω ιδέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου